venres, 26 de decembro de 2014

A outra carta aos Reis Magos

Este vídeo se converteu nun viral na rede con varios millóns de visitas e que ten por título "a outra carta"
Trátase dun vídeo realizado pola empresa de mobles Ikea e che recomendo que vexas e reflexiones acerca da súa mensaxe. 
É un vídeo que aborda varios aspectos, pero gustaríame destacar un que me parece esencial: o valor do tempo na educación dos nenos.





sábado, 20 de decembro de 2014

10 consellos para estudiantes

1.-Descubre o teu estilo de Aprendizaxe. 
Afortunadamente, non todos aprendemos igual. Algúns aprendemos mellor de forma visual, outros de forma auditiva e outros facendo e experimentando. É doado saber cal é o teu estilo fixándote un pouco no que fas na túa vida diaria ou falando con alguén que saiba do tema.
2.-Descubre que te funciona mellor segundo o teu estilo
Por exemplo, se es do tipo cinestésico (necesita facer e experimentar), serache máis útil estudar dándoche paseos polo cuarto que estando quieto. Se es auditivo, serate útil recitar os temas, estudar con outro compañeiro, etc,…
3.-Método. 
Aínda que pareza obvio, ter un método para calquera cousa, permítenos gañar en eficacia, en tempo, e en reducir enormemente a enerxía física e mental que gastamos. Ter un bo método de análise da información (lectura, subliñado, esquemas, mapas mentais), vai mellorar a nosa comprensión lectora e favorecer que os contidos se instalen na memoria. O mellor é que cho ensine un experto na materia.
4.-Aprende un método sinxelo de subliñado. 
Como adoita acontecer, aquí hai variedade de opinións: con varias cores, con dous, cun, con rotuladores, fosforitos, bolígrafos, lápices,.....o ideal é que cada un encontre o estilo que máis lle convén. Pero non debemos esquecer que o subliñado só debe ser unha guía visual das palabras clave do texto. Como tal, a técnica debería ser o máis sinxela e visual posible. A nosa recomendación: bolígrafo verde e crear técnicas distintas para distintos tipos de ideas (principais, secundarias, etc,….). Exemplo: palabras clave principais nun cadro e secundarias subliñadas cunha raia.
5.-Xestión do tempo. 
Trucos: espreme o tempo ao máximo. Fai as cousas co mínimo tempo posible para concentrar esforzos. A axenda convértese en elemento fundamental no que detallamos todos os nosos futuros pasos, especificando que temas imos estudar, cando repasar, etc,….Ritmo ideal: estudo media hora e descanso 5 minutos.
6.-Lectura. 
Cunhas sinxelas técnicas de lectura rápida conséguense varias cousas: ler máis rápido, comprender mellor, e en consecuencia, ir colléndolle gusto á lectura. Isto pode marcar toda a diferenza.
7.-Memoria
Non é cuestión de ter mellor ou peor memoria. Trátase de coñecer unhas técnicas que, se se aprenden e usan correctamente, podo funcionar como un superordenador sen darme conta.
8.-Atención e concentración. 
Aquí tamén podemos aprender sinxelos exercicios para melloralas, así como para relaxarnos e afrontar o stress ante os estudos e os exames. Os orientais teñen unha sinxela técnica que consiste en mirar fixamente unha vela durante uns minutos.
9.-Traballa as túas crenzas. 
Ás veces nós mesmos somos o noso peor inimigo. Detectar e traballar os pensamentos negativos que ás veces temos ("non valgo", "teño que ser o mellor", non merezo o éxito", etc,……) pode marcar un antes e un despois na nosa vida, librándonos dunha forte carga de ansiedade.
10.-Se o teu propio xuíz. 
Superar esas crenzas limitantes, debería levarte en definitiva a ser ti o o xuíz e o promotor da túa propia vida e das túas decisións. Deixa de compararte con outros e de ser vítima das expectativas que os demais poñen sobre ti, sexan boas ou malas.

Visto en: https://escueladeaprendizajedinamico.wordpress.com/

sábado, 6 de decembro de 2014

Habilidades sociais

As habilidades sociais son as condutas necesarias para interactuar e relacionarse cos demais de forma efectiva e mutuamente satisfactoria.
Polo tanto é importante destacar que:

- Trátase de condutas, isto quere dicir que son aspectos observables, medibles e modificables; non é un trazo innato dun suxeito, determinado polo seu código xenético

- Entra en xogo o outro. Non se refiren a habilidades de autonomía persoal como lavar os dentes ou manexar o caixeiro automático, senón a aquelas situacións nas que participan polo menos dúas persoas

- Esta relación co outro é efectiva e mutuamente satisfactoria. A persoa con habilidades sociais defende o que quere e expresa o seu acordo ou desacordo sen xerar malestar na outra persoa.

Pero non só é importante ter habilidades sociais, senón poñelas en práctica na situación axeitada. Esta adecuación das condutas ao contexto é o que se denomina Competencia social.

Cando a persoa carece de habilidades sociais pode que afronte as situacións de dúas maneiras diferentes:

  • Evitando as situacións ou accedendo ás demandas dos demais coa finalidade de non se expoñer a enfrontamentos -conduta pasiva-.
  • Elixindo por outros e infrinxindo os dereitos dos demais para obter as súas metas -conduta agresiva-.

As habilidades sociais ou o que tecnicamente se coñece como conduta asertiva consiste

  • en pedir o que queres e negarte ao que non queres dun modo axeitado. 
  • conseguir as túas metas sen danar a outros. 
  • expresar sentimentos e pensamentos, 
  • realizar eleccións persoais 
  • sentirse ben cun mesmo.

domingo, 23 de novembro de 2014

TEL. Trastorno específico da linguaxe

Onte estiven unhas xornadas en Santiago sobre a "inclusión" e un dos talleres tratou sobre o TEL: trastorno específico da linguaxe; trastorno pouco coñecido.
O TEL é un trastorno que afecta principalmente á adquisición e desenvolvemento da linguaxe
oral, e que se pode caracterizar polos dez seguintes atributos:

  1. É específico xa que non existe un déficit intelectual, non hai un trastorno emocional, non hai lesión neurolóxica, non hai déficit sensotial ou motor e non hai problemas familiares que poidan explicar as dificultades da linguaxe do neno ou nena
  2. É grave, non é un simple atraso na adquisición da linguaxe; o desenvolvemento da linguaxe non segue un patrón distinto do habitual
  3. É persistente, é un trastorno duradeiro que afecta á adquisición da linguaxe, prolongase durante a infancia e adolescencia 
  4. É heteroxeneo. Pode afectar a un, varios ou todos os compoñentes da linguaxe e facelo en distintos graos de severidade. Pode estar afectada a expresión pero tamén a comprensión
  5. É dinámica. Adoitan superarse uns problemas e aparecen outros co tempo.
  6. É complexo. O problema principal etá na linguaxe oral pero a maioría dos nenos presentan problemas noutras áreas do desenvolvemento
  7. É frecuente.A prevalencia é entre o dous e o sete por cento
  8. É invisible. Os TEL poden falar polo que os seus problemas non sempre van a resultar evidentes
  9. É de evolución lenta. Evoluciona favorablemente pero necesita tempo e traballo
  10. É xenético. É un trastorno do neurodesaenvolvemento que se transmite xeneticamente

Conferencia de Marc Monfort en xornadas TEL - Valencia



domingo, 16 de novembro de 2014

Os mestres e as mestras

Nenos, estudantes e profesores móstranche que é ser mestre e os valores que leva consigo a profesión


Pequena homenaxe a todas as mestras e mestres que tanto fan polos nosos fillos e fillas

sábado, 8 de novembro de 2014

A familia e a súa relación coa escola

No blog do meu compañeiro Fran http://franpete.blogspot.com/ vin este interesante post que copio literalmente
A familia constitúe pola súa propia natureza o principal e primeiro núcleo de educación dos fillos. A ela correspóndelle un importante papel educativo aínda que teña que delegar parte das súas tarefas e haxa de compartir a responsabilidade da educación e o crecemento dos fillos con outras institucións, como son os centros educativos.
A sociedade actual esixe dos seus novos membros un tal cúmulo de coñecementos e preparación que dificilmente unha familia é capaz de atendelos só cos seus recursos. É por iso polo que os pais delegan parte das súas funcións educativas na escola, os institutos e a universidade.
Por suposto, tampouco, a escola por se soa pode cubrir todas as necesidades educativas. É absolutamente imprescindible, polo tanto, que entre a familia e a escola haxa un alto grao de comunicación e cooperación nas tarefas educativas.
Nas primeiras etapas educativas a colaboración entre os pais e a escola adoita ser máis alta que en etapas posteriores, se ben isto ten unha clara explicación dada: a maior complexidade dos estudios no instituto, as mesmas esixencias dos fillos, que non se queren ver acompañados polos pais, e, por último, a multiplicidade de profesores que imparten as diferentes materias aos nosos fillos.

Necesidade e importancia da educación familiar.

Razóns de tipo biolóxico, psicolóxico e social, así como de formación da personalidade e o carácter dos fillos xustifican a importancia e a necesidade da función educadora da familia. Pero ademais a familia achega un proxecto vital común onde hai un forte compromiso emocional e unha rede de apoios, que permite á familia aparecer como o mellor lugar para acompañar a persoa na superación dos cambios e dificultades da súa vida.
Os verdadeiros valores humanos e sociais apréndense en familia. Apréndense día a día, minuto a minuto. Os valores do traballo, do esforzo, a capacidade de ser responsables, ... atopan no ambiente familiar o primeiro e máis esencial dos lugares para o seu desenvolvemento.

Que entendo por familia?

Familia é cando un home e unha muller casan e teñen fillos. Esta non é unha definición válida, o que define unha familia non se a súa composición nin os lazos biolóxicos, senón as relacións de afecto e coidado mutuo que se dan no seu seo. É a asociación creada polas leis da natureza.
A necesidade da colaboración familia - centro educativo no proceso educativo.
A difícil tarefa, que a ambos os dous nos atinxe: a educación dos fillos, seranos máis proveitosa e satisfactoria se partimos dunha predisposición á colaboración e apoio mutuo. Esa relación de colaboración que debe existir entre o centro educativo e familia esixe unha forte coordinación, un intenso intercambio de información e apoios continuados.
A participación dos pais no proceso educativo dos seus fillos, ademais de repercutir de forma beneficiosa sobre o neno, ten grandes vantaxes para os propios pais, pois, ademais de facerlles coñecer e comprender mellor ao seu fillo, failles sentirse útiles ante el ao ser capaces de axudalos a afrontar os seus problemas.

Formas de colaborar.
1.-Co titor e por suposto co resto do profesorado. Para
  • Intercambio de información.
  • Seguimento do proceso educativo.
  • Colaboración para a mellora do rendemento.
  • Corrección de malos hábitos de estudio ou aprendizaxes non alcanzadas.
O podemos facer:
  • Realizando visitas periódicas ao titor, ou chamándoo por teléfono.
  • Tomando co titor ou o profesor acordos de traballo a realizar polo alumno e realizando o seu seguimento.
2.-Co traballo na casa para:
  •  Control do horario de estudio diario.
  • Facilitación das condicións desexables de estudio.
  • Seguimento das tarefas de estudio. Revisión dos seus cadernos e da súa axenda.
O podemos facer:
  • Revisando todos os días o seu horario de clase, preguntándolle polo realizado e polo que lle queda por facer.
  • Contactando con frecuencia co profesorado para coñecer as dificultades e necesidades de estudio do fillo.
3.-Coas actividades complementarias para:
  • Facilitación de oportunidades de enriquecemento cultural e formativo.
  • Seguimento e control destas.
O podemos facer:
  • Apuntándoo a asociacións ou clubs (deportivos e culturais).
  • Aproveitando as ocasións de visita a exposicións e actos culturais.
4.-Co resto da familia.
  • Cunha actitude de asesoramento e apoio permanente
  • Responsabilizándoos nas tarefas de casa.
O podemos facer:
  •  Establecendo co alumno un diálogo continuado sobre as súas preocupacións e desexos.
  • Obrigándoo a responsabilizarse de colaborar nalgunha tarefa da casa.

domingo, 26 de outubro de 2014

O neno e a tele

Hai 5 tipos posicionamentos dos pais ante o control do visionado da televisión dos seus fillos:
  1. MEDIACIÓN AUSENTE: Os pais non exercen control algún sobre o que os seus fillos ven na televisión, a cantidade e os horarios: non se formularon a idea de facelo e se, nalgún momento puntual falaron de facelo, nunca o levaron á práctica (frases tipo: "este neno ve moita televisión, tería que ver menos" "lle vou a prohibir a tele como non aprobe.... "
  2. MEDIACIÓN DESFOCALIZADA: Os pais realizan unha avaliación moi xeneralizada, compártese o visionado da televisión pero sen realizar ningún comentario dos programas que se están a ver
  3. MEDIACIÓN RESTRICTIVA: Os pais establecen normas e controlan a televisión en termos de tempo e programas
  4. MEDIACIÓN EVALUATIVA: Os pais discuten e critican os programas cos nenos
  5. MEDIACIÓN CONTROLADA: Os pais restrinxen, ven algúns dos programas que ven os seus fillos e avalíanos con eles
Os pais debemos decidir o tipo de mediación que estamos dispostos a poñer en práctica sabendo que o peor que podemos facer é cambiar permanentemente dunha a outra. Elixamos unha e sexamos constantes e regulares. Esta constancia será boa para os fillos porque saberán a que aterse e adaptaranse ás normas da familia.
É evidente que o mellor é intentar seguir algunha mediación o máis próxima á 5ª pero o importante é elixir unha que poidamos poñer en práctica e que sexamos constantes con ela

"Mi hijo y la televisión" de Jesús Bermejo Berros (Pirámide)

sábado, 18 de outubro de 2014

Cambio de conduta: Reforzo positivo

Un dos grandes retos dos pais e nais é tratar de cambiar condutas non desexadas dos seus fillos.As técnicas de modificación de conduta fundaméntanse nas teoría da aprendizaxe, segundo as cales a conduta depende das súas consecuencias:
  • toda conduta que ten unha consecuencia agradable tende a repetirse
  • toda conduta que non é seguida dunha consecuencia agradable tende a perderse.
En base a esta máxima: se algo nos agrada...., se alguén nos eloxia o que facemos..., se nos premian a nosa acción..., se eloxian o que dicimos..., se nos rin..., se nos fan unha caricia... REPETIMOS; é pola contra, se quedamos desgustados..., se critican o noso comportamento... se nos berran ou nos insultan..., se non sacamos ningún beneficio do que facemos..., se o que facemos nos prexudica ou nos fai dano....ABANDONAMOS.

Ase pois as técnicas de modificación de conduta son un conxunto de estratexias que utilizan o reforzo e o castigo para establecer ou incrementar as condutas desexadas e reducir ou eliminar os comportamentos non apropiados.
As principais técnicas de modificación de conduta son:

1.-PARA INCREMENTAR CONDUTAS
Reforzo positivo:
· Eloxio
· Atención
· Contacto físico
· Recompensas e privilexios
. A lei da aboa
2.-PARA DIMINUÍR CONDUTAS
Extinción
Custo de respostaIllamento
3.-COMBINADOS
Economía de fichas e Contrato de conduta
REFORZO POSITIVO
O bo comportamento, a disciplina, depende máis das consecuencias positivas que se derivan del que do medo aos castigos; polo tanto, é un erro identificar disciplina con emprego exclusivo do castigo.
É moi importante prestar atención e reforzar as condutas adecuadas que normalmente nos pasan desapercibidas. Se só se responde ás malas condutas, tal e como facemos con moita frecuencia, créase un círculo vicioso de “mal comportamento” mantido pola atención do pai/nai.
Exemplo: Está comprobado que é moi eficaz eloxiar o comportamento de estar sentado/a, mentres que ordenar repetidamente sentarse aumenta a frecuencia de estar de pé.
Requisitos de aplicación:
· Identificar claramente o comportamento correcto
· Aplicar o reforzo positivo inmediatamente despois da emisión da conduta adecuada.
· Aplicar o reforzo frecuentemente.
REFORZO POSITIVO: O ELOXIO
Premisas para a súa correcta aplicación:
· Debe ser descritiva: Nomearase con claridade a conduta , especificando aspectos concretos: “Luís, está moi ben o de recoller os papeis do chan”, “Grazas por axudarme a limpar a mesa”, “Paréceme xenial que compartas as cores co teu irmá”...
· Pero tamén é conveniente combinar estas loanzas específicas coas de tipo xenérico: “Síntome orgulloso de ti”
· Debe incluír comentarios positivos e motivadores para o neno ou nena: “Paula, fixeches un traballo excelente no exercicio de matemáticas: os números están perfectos e as columnas ben ordenadas”.
· Deben eloxiarse os comportamentos positivos, manque sexan pouco importantes ou nos parezan normais e non dignos de mención, tales coma: atender, estar quietos...
· O eloxio debe ser sincero, centrándose só no que está ben feito. Se está ben parte da tarefa e a outra mal, loarase a parte positiva e logo diráselle o que está mal e debe repetir: “A cama está ben feita, agora tes que limpar ben o chan”.
· O tono do eloxio debe ser agradable e é moi importante evitar a toda costa calquera tipo de sarcasmo ou comentario negativo, coma por exemplo: “Menos mal que acabaches facendo a cama” “Luís, hoxe comiches todo, case non o podo crer”
· Non deben incluír nunca referencias a unha mala conduta pasada do alumno/a: “Bo traballo, Manuel, non sei por que non o fixeches así de ben antes, non coma o que fixeches outro día...”
· Débese cambiar a loanza para evitar a monotonía: “Está moi ben, é orixinal, gústame...”

REFORZO POSITIVO: A ATENCIÓN
A atención que se lle presta aos nenos e nenas é un reforzador moi poderoso, por iso cómpre estar moi atentos/as para non empregala de forma continxente a comportamentos inadecuados, contribuíndo a aumentalos ou perpetualos. Nestes casos é preferible a retirada sistemática de atención.
Procedementos para prestar atención ante condutas positivas:
Mirar ó neno/a
Sorrirlle
Facerlle un comentario rápido ou preguntarlle algo
Manter con el unha conversa breve
Realizar xunto con el algunha actividade
Etc.

REFORZO POSITIVO: O CONTACTO FÍSICO
Tamén é un reforzador moi potente, especialmente cos nenos/as máis pequenos/as.
Formas de contacto:
Sentarse preto do neno/a
Sentalo/a nos xeonllos
Abrazalo/a
Bicalo/a
Facerlle cóxegas
Palmada cariñosa
Participar co neno/a en xogos que implican contacto físico (Por exemplo, subir a cabalo)

REFORZO POSITIVO: RECOMPENSAS E PRIVILEXIOS
Pautas para a correcta utilización:
Identificar as recompensas e privilexios apropiadas para cada suxeito, dado que os que son reforzantes para uns/unhas poden non selo para outros/as. Un bo método para acertar consiste en observar que reforzos escolle cada individuo libremente: xogar ao fútbol, uso dun determinado xoguete, ler contos, escoitar historias que conta o/a profesor/a...
Non fomentar o uso de chantaxes por parte do neno/a: non se pode reforzar o abandono dunha conduta inapropiada que o/a neno/a emite só para obter recompensas por deixala.
-“Manuel, séntate inmediatamente”
Manuel rise e sigue de pé pola cociña
-“Manuel, se te sentas douche un cromo”
Manuel séntase
As recompensas deben darse sempre inmediatamente despois da emisión da conduta desexada, nunca antes. Non serve de nada a administración do reforzo ante a promesa de realizar logo a conduta desexada: “Se me prometes facer logo os deberes, déixoche ver a tele”.
As recompensas e privilexios deben ser usados consistentemente, xa que o cambio de conduta non acostuma a ser inmediato, leva un tempo.
As recompensas e privilexios deben variarse para evitar a habituación
Deben darse en proporción á importancia e á dificultade das condutas que se queren premiar.
A LEI DA ABOA
Consiste en esixirlle ao neno/a que faga algo que non lle gusta como condición indispensable para conseguir algo que lle gusta: “Poderás comer a torta cando comas o pescado”, “ Se rematas o exercicio de matemáticas poderás ver a tele”, “Non poderás saír ao patio ata que recollas as túas cousas”
Esta lei funciona mellor se as consignas se dan de forma positiva e tranquila, non de maneira impositiva, berrando ou alterados, xa que provocan reaccións negativas nos suxeitos. Non se debe dicir:“¡Tes que rematar a tarefa para poder saír!”, “Os teus compañeiros xa están fóra, ti sairás cando remates”....

Na próxima publicación escribirei sobre as "técnicas para extinguir ou diminuír o comportamento inadecuado (Extinción, illamento, custo de reposta e perdida de privilexios) e se non me alargo moito escribirei tamén sobre as técnicas combinadas de modificación conductual (contratos de conduta e economía de fichas)
Déixovos un vídeo  para que mediteis


xoves, 16 de outubro de 2014

Recordo un artigo no País moi interesante: "EL CACHETE DUELE, PERO NO FUNCIONA"

*Moita xente ve na faluza algo eficaz pero utilizado de forma moi puntual e como último recurso, para marcar claramente un límite a un neno ou a un preadolescente.

*Outros rexéitano xa que "Se non o xustificamos no ámbito da parella, por que si cos nenos, que están indefensos?"

*Falamos soamente da pequena faluza xa que os que reciben golpes máis severos (exemplo co cinto) si están condenadas e case ninguén as defende, polo menos en voz alta pero unha faluza "a tempo" está amplamente aceptado a nivel social

* Cando chegou o límite? Cando a hora de utilizar o último recurso? Como se sabe que non foi demasiado? Hai moitos matices que convén ter en conta, xa que non é o mesmo a faluza puntual que tomalo como norma cada que vez que se queira conducir o menor

*O filósofo José Antonio Marina defende dar unha faluza pero ""sempre nun contexto de cariño e non nun arrebato de nervios" O xuíz de menores de Granada Emilio Calatayud dixo en numerosas ocasións que o azoute se pode dar sempre que sexa no momento oportuno e coa intensidade axeitada. Pero é moi difícil que se dean estes contextos, no 90 % dos casos van acompañados de berros, de ameazas, de intentos de humillar ao menor

*A faluza  explicitar a impotencia e a incapacidade do adulto", di o pedagogo e doutor en Ciencias da Educación Joan Josep Sarrado. Así o percibe o neno e, polo tanto, víveo como unha "vinganza" do pai ou da nai, e non pode ter efectos educativos positivos, asegura

*A faluza ten efectos a moi corto prazo pero a longo prazo, o que acontecerá é que probablemente o pai terá que aplicalo cada vez con máis frecuencia para obter o mesmo resultado

*Sempre oímos que non se traumatiza" aos nenos" "para toda a vida". A cuestión, non obstante, é que convén descartar castigos físicos, simplemente, porque "son innecesarios non teñen ningún obxectivo educativo", e non funcionan", é dicir, non van corrixir o comportamento do menor.
*Pero as outras ferramentas requiren tempo, esforzo e paciencia. "En educación, nada se improvisa". Os procesos de diálogo, de comunicación, de respecto deben empezar moi pronto, canto antes.

*Moitos pais quéixanse de que non son pedagogos e que non saben poñer en práctica as ferramentas educativas pero hoxe en día hai moitos recursos, hai escolas de pais, pódese facer un seguimento moi de preto cos profesores dos centros educativos.....


As alternativas á fazula

- O diálogo. Aínda que poida antollarse inútil, é importante empezar a explicar as decisións que toman os nenos dende que son pequenos, aínda que teñan sete ou oito anos, para ir poñendo os cimentos dunha relación de diálogo.

- A firmeza. É moito máis interesante dicir as cousas con firmeza que berrando.

- O castigo. O castigo debe estar pegado á acción, non esperar, e debe ser contundente dende o principio; castigar se se decide castigar sen ameazar durante moito tempo. Ademais, debe ser axustado e serse mantido a pesar da presión do fillo. Pode ser dende mandalo de cara á parede ou a outro cuarto, ata privalo da tele ou dun xoguete.

- A atención. Os pais deben procurar dedicarlle atención ao neno cando faga as cousas ben, non só cando as faga mal. Hai que saber ignorar algúns comportamentos cos que o menor só quere chamar a atención,


venres, 10 de outubro de 2014

Como facer nenos e nenas desobedentes

Se quero que os meus fillos non sexan obedientes só teño que seguir estas normas:

1º.-Que na casa non haxa normas claras e concretas, así o neno non sabe claramente o que ten que facer e o que non, o permitido e o prohibido.

2º.-Incoherencia dos pais. Din unha cousa e fan outra, un día non permiten unha conduta e ao día seguinte si, agora din non e logo se. Os nenos non saben a que aterse.

3º.-O mal comportamento do neno cambie as decisións dos pais. Desta forma é o neno quen pon as normas.

4º.- As condutas negativas non teñen consecuencias. Así o neno incumpre normas, elude responsabilidades e os comportamentos negativos non teñen consecuencias.

5º.-Falta de constancia por parte dos pais.

6º.-Os pais non son un bo exemplo para os nenos. O neno aprende imitando e os pais son o principal modelo

7º.-A falta de acordo na parella.

8.-Prestar especial atención cando o neno se porta mal. Hai nenos que só conseguen que se lle atenda cando se portan mal e se isto acontece, utilizará o seu mal comportamento para atraer a atención dos seus pais

9.-Falta de rutinas no neno. A rutina é un elemento positivo e necesario para o desenvolvemento do neno e o seu equilibrio.

10.- A sensación de stress dos pais

11.-Cambios frecuentes de coidador. Así é difícil manter unhas pautas educativas uniformes

sábado, 4 de outubro de 2014

A necesidade de poñer normas e límites

Os nosos fillos necesitan pautas e normas para sentirse seguros. Os pais, actualmente, sentímonos confusos e desorientados ao ter que decidir entre seguir a propia intuición, os modelos en que fomos educados e os exemplos que se ven noutros pais e nos medios de comunicación. O resultado é un comportamento contradictorio; resúltanos difícil esixir aos nosos fillos que cumpran coas normas e pautas polas seguintes razóns:
  • Asústanos defraudalos.
  • Non sabemos ou non queremos dicir "non". É máis fácil decir "si"
  • Non os queremos frustrar,... "xa sufrirán cando sexan maiores".
  • Preocúpanos ser considerados autoritarios. Non queremos que outros pais considérennos ríxidos e autoritarios
  • Non queremos que sufran o que nós sufrimos.
  • Compensamos a falta de tempo e dedicación cunha actitude indulxente (e culpable).
  • Temos medo ao conflito e ás súas malas caras
  • Parécenos que actuamos con egoísmo se impoñemos normas que nos faciliten a vida.
A educación perfecta non existe, sobre todo se a consideramos como un conxunto de normas utilizadas como unha receita; non hai un neno igual a outro nin sequera na mesma familia, así que máis que fórmulas estándar, podemos dispoñer de guías para orientarnos en situacións diversas pero o  segredo é facelo de xeito coherente e con firmeza.

Como poñemos normas e límites:
  • Obxectividade. É frecuente escoitar en nós mesmos e noutros pais expresións como 'Pórtate ben', 'se bo', ou 'non fagas iso'. Os nosos fillos entenderannos mellor se marcamos as nosas normas dunha forma máis concreta. Un límite ben especificado con frases curtas e ordes precisas adoita ser claro para un neno. 'Fala baixiño nunha biblioteca'; 'agarra a miña man para cruzar a rúa' son algúns exemplos de formas que poden aumentar substancialmente a relación de complicidade co teu fillo.
  • Opcións. En moitos casos, podemos dar aos nosos fillos unha oportunidade limitada para decidir como cumprir as súas ordes. A liberdade de oportunidade fai que un neno sinta unha sensación de poder e control, reducindo as resistencias. Por exemplo: 'É a hora do baño. Quéreste duchar ou prefires bañarte? '. 'É a hora de vestirse. Queres elixir un traxe ou fágoo eu? ' Esta é unha forma máis doada e rápida de dar dúas opcións a un neno para que faga exactamente o que queremos.
  • Firmeza. En cuestións realmente importantes, cando existe unha resistencia á obediencia, nós necesitamos aplicar o límite con firmeza. Por exemplo: 'Mírate ao teu cuarto agora' ou ' Para!, os xoguetes non son para tirar' son unha mostra diso. Os límites firmes aplícanse mellor cun ton de voz seguro, sen berros, e un xesto serio no rostro. Os límites máis suaves supoñen que o neno ten unha opción de obedecer ou non. Exemplos de lixeiros límites: ' Por que non te levas os xoguetes fóra de aquí? '; 'Debes facer as tarefas da escola agora'; 'Venche á casa agora, vale? ' '. Eses límites son apropiados para cando se desexa que o neno tome certo camiño. De calquera modo, para esas poucas obrigas 'debe estar feito', serás mellor cómplice do teu fillo se aplicas un firme mandato. A firmeza está entre o lixeiro e o autoritario.
  • Acentúa o positivo. Os nenos son máis receptivos ao facer o que se lles ordena cando reciben reforzos positivos. Algunhas represións directas como o 'non', din a un neno que é inaceptable a súa actuación, pero non explica que comportamento é o apropiado. En xeral, é mellor dicir a un neno o que debe facer ('fala baixo') antes do que non debe facer (Non berres'). Os pais autoritarios tenden a dar máis ordes e a dicir 'non', mentres os demais adoitan cambiar as ordes polas frases claras que comezan co verbo 'facer'.
  • Garda distancias. Cando dicimos quero que te vaias para a cama agora mesmo', estamos a crear unha loita de poder persoal cos nosos fillos. Unha boa estratexia é facer constar a regra dunha forma impersoal. Por exemplo: 'Son as 8, hora de deitarse e lle ensinas o reloxo. Neste caso, algúns conflitos e sentimentos estarán entre o neno e o reloxo.
  • Explica o porqué. Cando un neno entende o motivo dunha regra como unha forma de previr situacións perigosas para si mesmo e para outros, sentirase máis animado a obedecela. Deste modo, o mellor cando se aplica un límite, é explicar ao neno porqué ten que obedecer. Entendendo a razón, os nenos poden desenvolver valores internos de conduta ou comportamento e crear a súa propia conciencia. Antes de dar unha longa explicación que pode distraer aos nenos, manifesta a razón en poucas palabras. Por exemplo: 'Non' mordas 'as persoas. Iso faralles dano'.
  • Suxire unha alternativa. Sempre que apliques un límite ao comportamento dun neno, intenta indicar unha alternativa aceptable. Soará menos negativo e o teu fillo sentirase compensado. Deste modo, podes dicir: 'ese é o meu"teléfono" e non é para xogar. Aquí tes un lapis e papel para pintar'. Ao ofrecerlle alternativas, estaslle a ensinar que os seus sentimentos e desexos son aceptables. Este é un camiño de expresión máis correcto.
  • Firmeza no cumprimento. Unha regra puntual é esencial para unha efectiva posta en práctica do límite. Unha rutina flexible (deitarse ás 8 unha noite, ás 8 e media na próxima, e ás 9 noutra noite) invita a unha resistencia e tórnase imposible de cumprir. Rutinas e regras importantes na familia deberían ser efectivas día tras día, aínda que esteas cansado ou indisposto. Se dás ao teu fillo a oportunidade de dar voltas ás súas regras, eles seguramente intentarán resistir.
  • Desaproba a conduta, non ao neno. Deixa claros os teus fillos que a túa desaprobación está relacionada co seu comportamento e non vai directamente cara a eles. Non mostres rexeitamento cara aos nenos. Antes de dicir es malo', deberiamos dicir 'iso está mal feito' (desaprobación da conduta).
  • Controla as emocións. Os investigadores sinalan que cando os pais están moi anoxados castigan máis seriamente e son máis propensos a ser verbalmente e/ou fisicamente abusivos cos seus nenos. Hai épocas en que necesitamos levar con máis calma a situación e contar ata dez antes de reaccionar. Diante dun mal comportamento, o mellor é contar un minuto con calma, e despois preguntar con tranquilidade, ' que sucedeu aquí? '.




Fonte: Resumo do artigo de Javier Rodríguez publicado Instituto Superior de Formación y Recursos en Red e guiainfantil.com

luns, 29 de setembro de 2014

Os grupos de whatsapp

Quen non utiliza whatsapp, quizais a aplicación de telefonía móbil máis popular da actualidade?
Unha aplicación gratuíta, instantánea e que se pode enviar multimedia.
Unha das súas funcións son os grupos de whatsapp onde as persoas que forman parte do grupo intercambiar mensaxes, podendo participar todos á vez na conversación.
Os grupos de whatsapp estendéronse entre as nais e pais dos alumnos e en todas as clases existe o "grupo de whatsapp de mamás de clase"

Estes grupos son moi prácticos xa que:
  • Intercámbiase e coméntase información referente á clase e aos nenos: sobre os deberes, estudos...
  • Pásanse noticias que poden ser importantes para todos: charlas, reunións, noticias do colexio...
  • Utilízanse como unha forma de organización e de poñerse de acordo: os aniversarios, os disfraces, traballos en grupo...
Pero por desgracia, en moitos casos, o uso do "grupo de whatsapp de pais e nais" deixa de ser positivo como o era ao principio porque:
  • Fanse críticas destrutivas cara aos profesores: que se manda moitos deberes, que se mandan poucos, que se berra moito, que se é moi brando, que se é moi duro...
  • Noutros casos as críticas diríxense cara ao resto de pais, os que non están no grupo...
  • Ás veces nos grupos sobe o nivel e das críticas ao profesorado e ao centro educativo, pásase ao insulto, á mentira ou á calumnia...
  • Cuestiónase o labor do profesor ou do centro: que se o director, que se o xefe de estudos, que se o colexio...
As consecuencias  disto non son nada boas:
  • Pouco a pouco todo se enfoca cara ao lado negativo.
  • Créanse malos entendidos 
  • Xérase resentimento cara ao profesorado e cara ao centro
  • Créase unha imaxe negativa do centro e dos profesores dos nenos
O que temos que ter claro que o que está en xogo é a educación dos seus fillos e na educación dos seus fillos ou os profesores son os seus colaboradores ou non existirá unha verdadeira educación polo tanto é conveniente que:
  1. Utilicen o whatsapp axeitadamente. Iso quere dicir, úseno para intercambiar información, organizarse... estar informado.
  2. Se forma parte dun grupo de whatsapp e comezan a utilizarse inadecuadamente, é dicir, criticar, poñer en cuestión, murmurar... intente cortalo dicindo que ese uso non é adecuado, que iso non beneficia aos seus fillos ......
  3. Abandone o grupo se o intento de cortar o mal uso non foi eficaz xa que será cómplice por omisión do que no grupo xera
  4. Calquera queixa que teña sobre a educación dos seus fillos non a trate de solucionar nin no whatsapp, nin a porta do colexio nin na cafetaría........ FALE CO PROFESOROs profesores, como profesionais, lles darán os seus argumentos e creánme, que se están equivocados, a maioría adoita rectificar e cambiar: ninguén quere ter problemas coas familias.
Así que a recomendación é que cando participe nos grupos de whatsapp do colexio dos seus fillos pense se o seu emprego beneficia a súa educación.

venres, 26 de setembro de 2014

Técnicas de Modificación de Conduta

Un dos grandes retos dos pais e nais é tratar de cambiar condutas non desexadas dos seus fillos.
As técnicas de modificación de conduta fundaméntanse nas teoría da aprendizaxe, segundo as cales a conduta depende das súas consecuencias:
  • toda conduta que ten unha consecuencia agradable tende a repetirse
  • toda conduta que non é seguida dunha consecuencia agradable tende a perderse.
En base a esta máxima: se algo nos agrada, se alguén nos eloxia o que facemos, se nos premian a nosa acción, se eloxian o que dicimos, se nos rin, se nos fan unha caricia.. REPETIMOS;
é pola contra, se quedamos desgustados, se critican o noso comportamento, se nos berran ou nos insultan, se non sacamos ningún beneficio do que facemos, se o que facemos nos prexudica ou nos fai dano....ABANDONAMOS.
Ase pois as técnicas de modificación de conduta son un conxunto de estratexias que utilizan o reforzo e o castigo para establecer ou incrementar as condutas desexadas e reducir ou eliminar os comportamentos non apropiados.
 Podes mirar as principais técnicas de modificación de conduta picando na imaxe

sábado, 20 de setembro de 2014

Síndrome de Asperger

A Asociación Galega de familias de persoas afectadas pola síndrome de Asperger: ASPERGA ten un tríptico que explica con toda claridade as características da síndrome de Asperger:

A SÍNDROME DE ASPERGER é un trastorno de orixe neurolóxica enmarcado nos Trastornos de Espectro Autista que se caracteriza por:

1.- Déficits na linguaxe verbal e non verbal.
- Teñen ben preservada a linguaxe pero non comprenden frases de dobre sentido, ironías e chistes : a súa comprensión é moi literal.
- O seu vocabulario é ampio, formal e preciso e soen usar formas extraídas da linguaxe adulta ou das
películas.
- O ton de voz é plano, monótono, inexpresivo.
- Presentan hieratismo corporal, xestualidade inapropiada.
- Non captan o sentido das miradas, xestos, tons e inflexións de voz dos interlocutores.

2.- Déficits na comunicación social.
- Serias dificultades para a conversa social: charlar, debater. Tamén ñas habilidades comunicativas básicas: respectar quendas, seguir o fío da conversa.

3.- Alteracións na reciprocidade social.
- Ausencia de iniciativa na interacción social. Mirada evasiva, periférica.
- Dificultades para relacionarse, ter amigos, participar conxuntamente e os iguais. íllanse.
- Difícilmente comparten os intereses, afectos, normas e convencións sociais dos demais.

4.- Intereses limitados e absorbentes.
- Os seus intereses son moi restrinxidos, raros e absorbentes. Soen acumular moita información acerca
dos mesmos. Poden ata cansar ao interlocutor sen chegar a decatarse.

5.-lnflexibilidade mental e comportamental.
- Excesiva adhesión aos propios puntos de vista e opinións; non teñen en conta as dos demais.
- Necesidade de que todo permaneza invariable; serias dificultades para tolerar os cambios e adaptarse a eles.
- Presenza de rutinas e comportamentos ritualistas.
- Baixa tolerancia á frustración.

6.- Déficits na teoría da mente.
- Dificultades para atribuirlle aos demais estados mentáis: como ideas, intencións, emocíóns ou estados de ánimo, así como para comprender o impacto das súas palabras e actitudes sobre os outros.
- Difícilmente se senten mobílizados para corresponder con actitudes de comprensión, apoio ou solidariedade fronte aos demais.

7.- Frecuentemente teñen torpeza motriz.
- Forma peculiar de andar e moverse; son torpes ñas tarefas e na execución dos actos.
- Embarúllanse coas cousas máis fáciles.

8.- Trazos do seu perfil cognitivo.
- Son "pensadores vísuais": apóianse en imaxes para pensar e comprender; tendo serias dificultades para
pensaren abstracto.
- A súa atención céntrase nos detalles, non captan a globalidade de obxectos e situacións.
- Son bos sistematizadores; sendo competentes en todo o que se rexe por regras
- Acotío presentan serios problemas de atención.
- Teñen dificultades para planificar e organizar os seus pensamentos, comportamentos e tarefas; para
utilizar a información necesaria para a acción; para elaborar argumentos coherentes e para supervisar o seu comportamiento durante a acción.

9.-A cotío teñen hipersensibilidade sensorial.
- Moléstalles o barullo, os ruidos; as texturas, etc.

10.- Dificultades de aprendizaxe.
- Dificultades na comprensión e na expresión; para resumir e sintetizar textos, abstraer ideas, e deducir; para organizar o material e as tarefas; necesitan moitísimo tempo e axudas para aprender os temas e facer os deberes.

As persoas con Síndrome de Asperger son honestas, leáis e incondicionais ñas súas relacións; son inxenuos e transparentes. Teñen serias dificultades para gobernar a súa vida; para seren autónomos Teñen bos puntos fortes sobre os cales basear o seu desenvolvemento para o que precisan da colaboración de todos nos.

QUE FACER CANDO SE SOSPEITA QUE UN NENO/A PODE TER SÍNDROME DE ASPEGER:
- Comunicarllo ao titor/a, e aos país, observar o comportamiento na casa e na escola, colaborar xuntamente familia e profesorado, sopesar a conveniencia da intervención do orientador/a cara a tomar as medidas oportunas para unha valoración ou diagnóstico.
- Ter ao corrente ao médico/a de familia.


mércores, 17 de setembro de 2014

Funcións executivas nos nenos e nenas con TDAH

Os nenos e nenas con TDAH presentan dificultades na súa intelixencia executiva
"A intelixencia executiva é a que organiza todas as demais intelixencias e ten como obxectivo dirixir ben a acción (mental ou física), aproveitando os nosos recursos cognitivos e emocionais"(JA. Mariña).

Permítenos:
  • Conseguir metas a futuro
  • Ser autónomos
  • Ser responsables
  • Ter tesón e perseveranza
  • Saber soportar o esforzo e aguantar as molestias
  • Saber postergar a gratificación inmediata
O mal funcionamento das FE nos nenos e nenas TDAH fai que no colexio sexan nenos que:
  • Non apuntan as cousas na axenda
  • Non saben cando hai exames
  • Falan en clase polo que traen notas negativas
  • Pola súa impulsividade sáltanse pasos importantes nunha tarefa
  • Non son conscientes dos seus erros mentres fan as tarefas
  • A pesar de aprenderse o contido dun exame, no momento non se activa a súa información en memoria de traballo
  • Mala expresión escrita polas súas dificultades de organización e planificación
Exemplos do mal funcionamento executivo dos nenos TDAH:

INICIACIÓN
  • Escusas para postergar o inicio da tarefa
  • Parece non escoitar cando se lle fala
  • Nega que algunha das tarefas sinaladas haxa que facela (mentira por evitación do esforzo).
  • Búscase unha escusa e monta unha rabecha
  • Xusto ten que facer algo moi importante
  • Necesita que lle digan que empece a facelo aínda que está disposto
MEMORIA DE TRABALLO
  • Non recorda o que ten que facer
  • Non recorda como o ten que facer
  • Non recorda para cando o ten que facer
  • Non apunta as cousas na axenda
  • Ante instrucións longas esquécese a metade
  • Esquécese o que estaba a facer
INHIBICIÓN
  • No medio do seu traballo distráese e non sabe como seguir
  • Interrompe os demais
  • Di cousas inesperadas
  • Cústalle frear os seus propios actos
CAMBIO

  • Non acepta as correccións e monta unha rabecha
  • Moléstase cando lle cambian os plans
  • Non acepta suxestións
  • Di as mesmas cousas unha e outra vez
PLANIFICACIÓN Y ORGANIZACIÓN
  • Cústalle seguir as instrucións que se lle marcan
  • Dificultade na organización da tarefa
  • Deixa todo para o último momento
  • Non sabe o que é prioritario
  • Esquéceselle entregar a tarefa aínda que a teña feita
  • Non sabe calcular o tempo que lle levará facer algo
DEBEMOS AXUDALOS A DESENVOLVER A SÚA INTELIXENCIA EXECUTIVA PARA QUE SEXAN CAPACES DE AFRONTAR CON ÉXITO O SEU PROCESO DE APRENDIZAXE:
  • Facer material e visible o tempo mediante reloxos, cronómetros...
  • Facer material e visibles as normas claras e concretas
  • Facer material e visible a motivación
  • Fragmentar as tarefas
  • Dar tempos de descanso
  • Deixar na mesa soamente o necesario
  • Moito reforzo positivo
RESULTA FUNDAMENTAL
  • Coñecer o funcionamento neuropsicolóxico do neno con TDAH
  • Non é unha cuestión de vontade. Ningún neno "decide" ter dificultades porque el quere. Se as ten é porque carece dalgunha habilidade importante.
  • Compensar as súas dificultades executivas ( por exemplo, supervisar que apunte todo na axenda), como o facemos con nenos con outro tipo de dificultades (nenos que ven mal poñémoslle lentes).
  • O neno non ten capacidade de reflexionar sobre o que lle pasa se non o axudamos.
  • O neno debe crer na súa capacidade. É obriga dos adultos inducir esta crenza - xustificada- nos nenos
OS OBXECTIVOS SON:
  • Adestralos de maneira que poidan chegar a ser autónomos e responsables
  • Que poidan afrontar os desafíos escolares de xeito reflexivo e asertivo
  • Que poidan ser pro-activos, proporcionarlles posibilidades, empurralos á acción, a proxectar, ensinalos a emprender
  • Que aprendan a coñecerse así mesmos (os seus puntos fortes e os seus puntos débiles)
*Documentación obtida das Xornadas TDAH: Actuacións de coordinación institucional e intervención educativa" celebradas en Cangas do Morrazo os días 24 e 25 de xaneiro de 2.014.


domingo, 14 de setembro de 2014

Dificultades de aprendizaxe

¿Que son as dificultades de aprendizaxe?
Unha dificultad de aprendizaxe é un trastorno neurolóxico. Un xeito sinxelo de explicar a natureza dun problema de aprendizaxe é que provén dunha diferenza na forma en que os "cables" do cerebro están "conectados". Aínda que os nenos/as con dificultades de aprendizaxe son tan intelixentes ou máis intelixentes que os compañeiros/as da súa idade, se se lles educa mediante os métodos convencionais de ensino e aprendizaxe, ou se se lles deixa sós para resolver certos problemas e entender certas tarefas, pode que teñan dificultades para ler, escribir, deletrear, razoar, recordar e/ou organizar información e as matématicas.
¿Cales son os sinais dunha dificultade de aprendizaxe?
Non hai ningún sinal único que indique que unha persoa teña un problema da aprendizaxe.
  • Pode ter problemas en aprender o alfabeto, facer rimar as palabras ou conectar as letras cos seus sons;
  • Pode cometer erros ao ler en voz alta, e repetir ou deterse a miúdo;
  • Pode non comprender o que le;
  • Pode ter dificultades con deletrear palabras;
  • Pode ter unha letra desordenada ou tomar o lapis torpemente;
  • Pode loitar para expresar as súas ideas por escrito;
  • Pode aprender a linguaxe en forma atrasada e ter un vocabulario limitado;
  • Pode ter dificultades en recordar os sons das letras ou escoitar pequenas diferenzas entre as palabras;
  • Pode ter dificultades en comprender bromas, historietas cómicas ilustradas, e sarcasmo;
  • Pode ter dificultades en seguir instrucións;
  • Pode pronunciar mal as palabras ou usar unha palabra incorrecta que soa similar;
  • Pode ter problemas en organizar o que el ou ela desexa dicir ou non pode pensar na palabra que necesita para escribir ou conversar;
  • Pode non seguir as regras sociais da conversación, tales como tomar quendas, e pode achegarse demasiado á persoa que o escoita;
  • Pode confundir os símbolos matemáticos e ler mal os números;
  • Pode non poder repetir un conto en órden (o que aconteceu primeiro, segundo, terceiro); o
  • Pode non saber onde comezar unha tarefa ou como seguir dende alí.
Consellos par pais e nais
  • Aprenda máis sobre os problemas da aprendizaxe. Mentres máis sabe, máis pode axudarse a si mesmo e ao seu neno.
  • Eloxie o seu neno cando a el ou ela lle vaia ben. Os nenos con problema da aprendizaxe renden ben nunha variedade de cousas. Descubra cales cousas lle gustan ao seu neno, tales como bailar, xogar fútbol, ou traballar cos ordenadores. Déalle bastantes oportunidades ao seu neno para perseguir as súas fortalezas e talentos.
  • Descubra como o seu neno aprende mellor. Aprende por medio de experiencias prácticas, ou por medio de mirar ou escoitar? Axude ao seu neno a aprender por medio das súas áreas de fortaleza.
  • Deixe que o seu neno axude coas tarefas domésticas. Estas poden aumentar a súa confianza e destrezas concretas. Manteña as instrucións simples, divida as tarefas en pasos pequenos, e recompense os esforzos do seu neno con eloxios.
  • Faga as tarefas escolares unha prioridade. Lea máis acerca de como pode axudar ao seu neno a ter éxito coas tarefas.
  • Poña atención á saúde mental do seu neno . Estea disposto a recibir asesoramento, o cal pode axudar ao seu neno a tratar coas frustracións, o cal sentirse mellor acerca de si mesmo e aprender máis sobre as destrezas sociais.
  • Fale con outros pais cuxos nenos teñen problemas da aprendizaxe. Os pais poden compartir consellos prácticos e apoio emocional.
  • Reúnase co persoal escolar e axude a desenvolver un plan educacional para tratar coas necesidades do seu neno. Planifique as acomodacións que o seu neno necesita.
  • Estableza unha relación de traballo positiva co mestre do seu neno. Por medio da comunicación regular, poden intercambiar información sobre o progreso do seu neno na casa e na escola.
Consellos para mestres e mestras
  • Aprenda o que máis poida sobre os diferentes tipos de problemas da aprendizaxe.
  • Descubra cales son as potencialidades e intereses do alumno e concéntrese nelas. Proporcione ao alumno respostas positivas e bastante oportunidades para practicar.
  • Revise os arquivos de avaliación do alumno para identificar as áreas específicas nas cales ten dificultade. Fale co Orientador da escola.  Acomode a enseñanza para tratar as necesidades especiais do alumno. Algúns exemplos inclúen:
    • Dividir as tarefas en etapas máis pequenas e proporcionar instrucións verbais e por escrito;
    • Proporcione ao alumno máis tempo para completar o traballo escolar ou probas;
    • Use con estes rapaces as novas tecnoloxías
    • Ensine destrezas para a organización, destrezas de estudo, e estratexias para a aprendizaxe. Estas axudan a todos os alumnos, e en particular a áquellos con problemas da aprendizaxe.
    • Traballe cos pais do alumno para crear un plan educacional especial para cumprir coas necesidades do alumno. Por medio da comunicación regular con eles, poden intercambiar información sobre o progreso do alumno na escola.

Recursos
http://www.ldonline.org/features/espanol

martes, 9 de setembro de 2014

Un novo compromiso: A volta ao cole

Os recordos das vacacións xa se van quedando atrás e agora o momento esixe un novo desafío para a familia: o ingreso ou a volta ao colexio, á escola.

Todo iso supón máis disciplina, cumprimento de horarios, compra de roupa , de libros, e unha infinidade de compromisos que esixen un esforzo tanto para os fillos como para os pais.

Para moitos deles a entrada ou a volta ao colexio representa un cambio demasiado radical.

Ano tras ano a situación repítese, o que supón un considerable esforzo para reaxustala. A adaptación ou a readaptación é un proceso que adoita durar aproximadamente unha semana, partindo da hipótese de que o ambiente escolar e familiar sexa o adecuado. Todo dependerá da actitude que teñan os educadores e os pais. Ambalas partes terán que estar preparadas para transmitir aos nenos unha impresión positiva do que representa ir ou volver ao colexio, e apoiarlles na transición das vacacións ás clases.

As vacacións permiten a que os nenos estean máis relaxados, sen présas para irse á cama, sen ter que madrugar, etc. Por iso, cando volven ao colexio eles pasan de non ter tantas obrigacións a ter que estudar, facer deberes, etc. É un cambio que provoca algunhas alteracións. De agora en diante, volver ao colexio suporá un gran esforzo que ao paso dos días irase amenizando.

O mesmo ocorre cos nenos que irán ao colexio ou á gardería por primeira vez. Pasan de estar máis en casa para compartir ambiente con outros nenos e a estar baixo a responsabilidade doutras persoas e doutras regras. Aparte dos horarios, o neno poderá enfrontarse tamén a outros cambios. Poida que teñan novos profesores, novas materias. En todos os casos, o ánimo dos pais debe ser esencialmente positivo para o fillo.

Tanto para o ingreso como para a volta á escola , é fundamental que o neno conte co apoio e o ánimo dos seus pais. É necesario que se críe un ambiente familiar favorable en casa para que o neno senta máis seguro e máis apoiado para adaptarse ao novo ritmo de vida. O comportamento que teña o teu fillo é moi comprensible. Eles reaccionan aos cambios do mesmo xeito que nós, os adultos. É como cando imos a un traballo por primeira vez. Pómonos nerviosos, ansiosos, e aos nenos pásaselles o mesmo, aínda que o exteriorice e manifeste dunha forma distinta.

Por esta razón, os pais deben falar cos nosos fillos acerca da nova situación, transmitirlles confianza, pedirlles a súa colaboración e a súa comprensión, e demostrarlles os seguros e tranquilos que estamos de que eles se vaian ao colexio. É necesario destacar os cambios positivos que o novo cotián traeralles, como tamén participar de preto de todo o proceso, é dicir, comprar os libros e forralos con eles, ordenar a roupa , e acompañalos ao colexio polo menos durante a primeira semana.

En resumo, que os pais falen cos seus fillos das súas capacidades, ilusións, habilidades e expectativas cara a esta nova etapa, contribuirá a que os nenos sentan arroupados e capacitados a saír adiante ante as dificultades que se lles poidan presentar, fomentando así a súa autoestima. O único que non se poden facer os pais é esixir que todo sexa perfecto e marabilloso desde o primeiro día.